Bugün
çevremize, topluma, dünyaya baktığımız zaman, çoğumuz içinde olduğumuz şu
halden memnun değiliz. İnsanların birbirlerine karşı güvenleri zedelenmiş,
inançlar zayıflamış,toplum ahlaki bakımdan bir çöküş yaşamakta, aile kurumu yok olmaya doğru
sürükleniyor... vs.

Bunun
farkında ve bilincindeyiz amenna... Peki neden toplumun ihyası için mücadele
vermiyor, somut adımlar atmıyoruz?!.

Bence
toplum olarak bir hastalığımız var ki; çok konuşup hiç iş yapmamak.

Cenab-ı
Allah ayeti kerimede buyuruyor ki; “Bir toplum kendisini değiştirmedikçe Allah
onları değiştirmez.” (Rad, 11) Bizlerin her şeyden önce toplumun içinde
bulunduğu bu çirkeflikten kurtulmayı can-ı gönülden istememiz gerekmektedir.
Çok eskilere gitmeden 80`li 90lı yılları göz önünde bulunduracak olursak; o gün
camilere gitmek zordu, başörtüsü yasaktı, mütedeyyin insanlara bin bir türlü
zorluk ve sıkıntılar uygulanıyordu. Tüm bunlara direndik.

Düne
göre bugün çok daha fazla rahatlık ve ferah içindeyiz. Bu zulümler bitti, fakat
bu defa modern hayat dayatmaları, bir pranga olup el ve ayaklarımıza vuruldu.
Süslü koltuklara, dev televizyonlara, saray sofralarına, şamdanlı yemek
masalarına daldık, adeta bize hizmet için üretilen ne varsa biz onların kölesi
olduk. Onlara çalışıyoruz. Sabah akşam onların temizliği için veya onları elde
etmek için didiniyoruz. Böylece farkında olmadan servet ve mal, iman ve
akılımızın önüne geçiyor/geçti.  Bizlere biraz egoistlik, bencillik, kibir
de aşılanınca dün verdiğimiz mücadele bugün sadece sloganlarda kaldı...

  
Elbette güzel oturma gurupları, iyi bir yemek masası, renkli bir eve/hayata
ihtiyacımız var. Bu gerekli de... Lakin bugün bu ihtiyaçlar, öğrenme,  azim, ve
çevreyi bilinçlendirmemize  mani olmamalı. İlgilenmemiz
gereken arkadaşımız, bilinçlendirmemiz gereken yan komşumuz veya kötü bir
arkadaşlık ortamı içinde bocalayan çocuğumuza zaman ayıramayacak derecede
olmamalı. 

Bir
silkinişle üzerimizdeki ölü topraktan kurtulabilmek temennisiyle...