Hepimiz bazen kendimizi yapılacak bir yığın işimiz varken “Birazdan yaparım”, “Yarın başlarım” derken bulabiliriz. Sonrasında da biriken işler, azalan zaman ve artan kaygı düzeyimizle birlikte bir kısır döngünün içine girebiliriz. Bizi bekleyen bir iş olduğunu bilmenin yarattığı kaygı orada olmasına rağmen, neden er ya da geç zaten yapacağımız işi sürekli erteleyerek bu kaygıyı sürdürmeye devam ederiz? Bu döngüden çıkabilmek için önce erteleme davranışının arkasında yatan nedenleri anlamak gerekir.

Neden Erteleriz?

Erteleme, bir işi yapmayı bilerek geciktirmektir. Modern yaşamda en sık rastlanan, kişinin kendi kendini sabote etme yöntemlerinden biridir. Dışarıdan bakıldığında bu davranış tembellik ya da bir zaman yönetimi problemi gibi görünebilse de aslında çoğu zaman duyguları yönetememekten ve ertelemeyi bir duygusal kaçış olarak görmekten ileri geliyor olabilir. Bazıları için bu durum mükemmeliyetçilikle doğrudan ilişkilidir: “Ya yeterince iyi olmazsa?” düşüncesi kişiyi harekete geçmekten alıkoyar. Kimileri için başarısızlık korkusu, kimileri içinse başarılı olmanın getireceği sorumluluktan kaçma isteği bu davranışı besler. Motivasyon eksikliği, düşük öz disiplin, dikkat dağınıklığı ve tükenmişlik hissi de ertelemenin diğer yaygın sebeplerindendir. Kısa vadede bu davranış bir rahatlama sunsa da uzun vadede üretkenliği azaltır ve öz güveni zedeler.

Nasıl Önüne Geçebiliriz?

Erteleme alışkanlığını değiştirmek için önce küçük adımlarla başlamayı deneyin.

Görevleri küçük parçalara ayırın: Yapmanız gerekenleri küçük parçalara bölmek bir anda pek çok iş yükünün altında kalmayarak en zor olan adımı atmanızı, başlamanızı kolaylaştırır.

Yalnızca beş dakika verin: Yapmanız gereken işe en azından beş dakika ayırmayı deneyin ve o beş dakika boyunca tamamen o işe odaklanın.

Modern stratejilerden yararlanın: Gün içinde belirli çalışma ve dinlenme aralıkları (örneğin Pomodoro tekniği) belirlemek, odaklanmayı artırır.

Kendinizi ödüllendirin: Tamamlanan her küçük adım için küçük ödüller motivasyonu korur.

Yorulduğumuzda, kaygılandığımızda ya da mükemmel olma baskısını hissettiğimizde, kendimizi çoğu zaman yapmamız gereken işleri son dakikaya bırakmış halde bulabiliriz. Fakat unutmamak gerekir ki, bu döngüden kurtulmak için gereken güç yine kendi içimizdedir. Bazen atılan küçük bir adım, mükemmel olmasa da hiç başlamamaktan iyidir. Ve belki de en önemlisi, bu alışkanlığı değiştirmeye çalışırken bu alışkanlığımızın altında yatan nedenlerin farkında olup, kendimize karşı acımasızca değil şefkatle yaklaşmaktır.